شعله ای تازه میفروز که بی حوصله ام !

 من عقب مانده ترین شاعر این قافله ام 

شعبده باز ترین فاحشه ی شهر شمام

 مژدگانی بده که ، از شبحی حامله ام 

تو نباید به دلم فرصت دیگر بدهی ...

 بر سرم سنگ بزن، صورت صد مسئله ام 

تب من مُسری وُ رویای تو عریان شده است 

 دورشو گرچه خودم خسته از این فاصله ام 

خود ِ ابلیس شدم آنقدر از کینه پُرم 

 شهر نفرین شده ای بر گسلِ زلزله ام 

مژدگانی بده که کیسه ی دردم ترکید 

 جیغ ها می کشم و ُمنتظر قابله ام 

خبرِ مادرِ غمها شدنم را تو بده ...

 گریه کن باز که بیزار از این هلهله ام 

صنم میرزا زاده نافع

انتخابت را بکن ، با او برو، از من سر َست 

 دیدمش لبخند او از ماتمم گیرا ترَست 

من خود آزارم وَ می خواهم فقط غمگین شوم 

 پس نگو می خواهیَم چون گوش من دیگر کرَست

 *********

با ولع می بوسی اش از قصه ات کم می شوم 

 پای من می لرزد وُ از غصه ها خم می شوم 

من خود آزارم تو را با او تجسّم می کنم 

 قلب من می سوزد وُ هم بستر غم می شوم 

 **********

در دل ِ خونم به او حق داده ام، سهمش تویی

 مهربان با من نشو، کابوس بی رحمش تویی

از نگاهش خوانده ام با بوسه ات دیوانه شد...

 در دل ِ بی رحم جنگل ، علت وهمش تویی

 **********

می روم در گوشه ای ازعشق ِ تو زاری کنم 

 باز با تصویر ِ او هرشب خود آزاری کنم 

انتخابت را بکن، با او برو، رویای من 

 فرصتی دیگر بده تا من فدا کاری کنم 

**********

صنم میرزا زاده نافع